Niebo do wynajęcia: Dla Geralda

Święta, powtórzę się, za nami, chociaż lodówki zapewne wciąż pełne jedzenia pozostałego po trzydniowym biesiadowaniu. W każdym kraju świąteczny stół wygląda nieco inaczej, tradycyjne potrawy i tradycja sama w sobie również jest nie do porównania. Kiedy my raczymy się smażonym karpiem i wyglądamy za okno w nadziei na uświadczenie białego puchu, po drugiej stronie globu, z racji lejącego się z nieba żaru, Święta upływają na beztroskim barbecue.

Dzisiejszy post jest dla Geralda z Australii, któremu chciałabym pokazać to, co udało mi się uchwycić podczas Świąt. Nie jest tego bardzo dużo, pochłaniająca zabawa z Pieszczochem sprawiała, że nawet nie rejestrowałam czasem "krążenia" potraw po stole, wrzucam więc parę zdjęć również z zeszłego roku, ale mam cichą nadzieję, że przynajmniej troszkę uda mi się przybliżyć smakowity portret polskich świąt Bożego Narodzenia.

Wigilia byłaby w Polsce naprawdę dziwna bez karpia. Dlaczego akurat ta ryba, a nie inna, zdobyła status wigilijnego must-have pozostaje poza moją wiedzą. Nie ukrywam, że bardzo go lubię i nie rozpaczam z powodu tej tradycji. Śledzie, te dobrze przyrządzone, są również stołowym przebojem. W tym roku postanowiłam dorzucić jeszcze jedną rybkę do wigilijnego zestawu - łososia. Skoro ryba po grecku tak często na nim bywa, czemu nie łosoś? I, czemu nie, w kruchych migdałach z sosem z krwistoczerwonych granatów? Nie udało mi się niestety uwiecznić tego dania, pomysł chyba jednak się przyjął, z talerzy zniknęło w końcu ponad półtora kilograma filetu z łososia...